Kilka tygodni temu do moich rąk trafiło Kompendium HR 2016, publikacja wydawana przez Pracuj.pl, która często gości na biurkach polskich HR-owców. Tradycyjnie w Kompendium pojawił się portret człowieka HR stworzony na podstawie przeprowadzonych ostatnio badań. Możemy więc na podstawie wyników raportu dowiedzieć się kim jest przedstawiciel działu HR, jakie stawia przed sobą wyzwania i jakie ma plany na przyszłość.

Przełom lata i jesieni obfituje w eventy i wydarzenia dla branży HR. Jedną z konferencji, w których wzięłam ostatnio udział był HR Summit 2016. Być może z racji zaproszonego gościa, jakim była Waris Dirie, a pewnie też ze względu na wybór takich, a nie innych prelekcji, sporo czasu spędziłam słuchając o kobietach. Parę lat temu chyba żadnego wpisu nie poświęciłabym omawianiu sytuacji kobiet na rynku pracy, jednak moje postrzeganie tego tematu ewoluowało. Cofnijmy się jednak o kilka lat..

Mam wrażenie, że gdziekolwiek się nie ruszę, tam słyszę, że mamy rynek pracownika. Na każdej konferencji, wydarzeniu branżowym, w co drugiej rozmowie z klientem i koleżanką po fachu. Spoglądam w prawo – rynek pracownika, zerkam w lewo – to samo. Rekruterzy mają używanie, a że jako naród lubimy sobie narzekać, to teraz mamy ku temu doskonałe warunki. Kandydaci nie przychodzą na spotkanie? No tak, rozwydrzyli się i nie szanują pracodawców. Nie odpisują na LinkedInie? Skandal! W ostatniej chwili rezygnują z procesu rekrutacji? W głowach się poprzewracało..

Wrzesień w pełni – dzieci ruszyły do szkoły, co widać po ilości samochodów i korków, na które natykam się każdego ranka. Za chwilę rozpocznie się rok akademicki i studenci rozpoczną kolejny etap swojej edukacji. Kilkanaście lat temu ja też stałam przed wyborem kierunku studiów i rozpoczynałam swoją samodzielną edukację. Wybór nie był prosty, tak jak nie jest prosty dla wielu osób, które kończą szkołę średnią. I przekonuję się o tym bardzo często podczas rozmów z kandydatami, którzy mówią o tym, że ich wybory nie do końca były przemyślane.

W którymś z postów pisałam, że uwielbiam czytać. Tak było od kiedy pamiętam. Od dziecka czytałam wieczorami i nocą, a gdy moja mama gasiła światło, wkładałam sobie lampkę pod kołdrę i ledwie oddychając pochłaniałam fragmenty, które nie pozwalały mi spokojnie zasnąć. Dziś na czytanie nie mam już tyle czasu co kiedyś, a kiedy sięgam po książkę jest to zazwyczaj lektura dla mojego synka, albo coś z zakresu HR. Pinokia i Małego księcia chyba nie muszę Wam rekomendować, ale chętnie raz na jakiś czas będę polecała literaturę branżową, która mnie zainteresowała.