W którymś z postów pisałam, że uwielbiam czytać. Tak było od kiedy pamiętam. Od dziecka czytałam wieczorami i nocą, a gdy moja mama gasiła światło, wkładałam sobie lampkę pod kołdrę i ledwie oddychając pochłaniałam fragmenty, które nie pozwalały mi spokojnie zasnąć. Dziś na czytanie nie mam już tyle czasu co kiedyś, a kiedy sięgam po książkę jest to zazwyczaj lektura dla mojego synka, albo coś z zakresu HR. Pinokia i Małego księcia chyba nie muszę Wam rekomendować, ale chętnie raz na jakiś czas będę polecała literaturę branżową, która mnie zainteresowała.

Kilka dni temu pojawiła się w sieci informacja o tym, że jedna ze światowych sieci odzieżowych, której sklepy możemy znaleźć także w Polsce nie jest uczciwa wobec swoich pracowników. Dla HR-owca, który interesuje się wizerunkiem pracodawcy taka historia to ciekawy case, któremu warto się przyjrzeć. Postanowiłam więc poobserwować jak zachowa się firma jako pracodawca. Ale zacznijmy od początku..

O marce rekrutera mówi i pisze się ostatnio naprawdę sporo. I bardzo dobrze! Jest to istotny temat, bo od tego jak postrzegany jest rekruter na rynku zależy powodzenie procesu rekrutacji u danego pracodawcy. Tak, wiem – nie tylko od tego 🙂 Pokusiłabym się jednak o stwierdzenie, że marka rekrutera jest jedną z głównych przesłanek determinujących sukces w rekrutacji. W końcu to rekruter stanowi pierwszy i niekiedy jedyny kontakt kandydata z organizacją. Dlatego tak ważne jest pozostawienie po sobie pozytywnego wrażenia.

Kiedy słyszymy employer branding czy budowanie wizerunku pracodawcy w głowie zapala się często czerwona lampka. Dlaczego? Bo to temat dla korporacji, a przecież jesteśmy małą firmą. Bo to wymaga budżetu, a nasz prezes liczy każdą złotówkę. Przecież trzeba stworzyć strategię, zaangażować mnóstwo ludzi.. W sumie po co nam employer branding skoro i tak nie jest źle?