Mam taki flesz w pamięci. Przyjeżdżam do Warszawy jako nastoletnia dziewczyna, aby wspólnie z mamą odwiedzić moją siostrę. Tuż po wejściu do metra, już na peronie dostrzegam leżącego na ziemi mężczyznę. Bez zastanowienia podbiegam do niego. W tym momencie czuję, że ktoś łapie mnie za rękę. Jest to nikt inny, tylko moja mama, która z dezaprobatą odciąga mnie od człowieka, który, w mojej ocenie, potrzebuje pomocy. Bo przecież „to pijak”, „ktoś inny mu pomoże” – słyszę. Niedługo minie pewnie piętnaście lat, a ja pamiętam to wspomnienia lepiej niż wiele innych ważniejszych momentów w moim życiu.

Jakiś czas temu na blogu pojawił się wpis o mobbingu z punktu widzenia pracodawcy. Wielu z Was prosiło nas, abyśmy spojrzeli na problem mobbingu z innej perspektywy, dlatego dziś popatrzymy na to zjawisko okiem pracownika.

Problematyka mobbingu to temat, o którym w ostatnim czasie sporo się mówi. W naszym systemie prawnym regulacja mobbingu funkcjonuje od przeszło dziesięciu lat. Wcześniej to zjawisko również występowało, niemniej swoją regulację poprzez art. 94³ znalazło w kodeksie pracy dopiero w 2003 r. Zmiany legislacyjne to jedno, ale praktyka polegająca na uczynieniu miejsca pracy wolnego od mobbingu to już inna sprawa.