Zaczynam pisać ten tekst i myślę sobie, że to będzie chyba najkrótszy artykuł na blogu. Ale mimo to nie chcę, żeby myśl, która towarzyszy mi od jakiegoś czasu umknęła gdzieś w poście w moich social mediach. A więc do rzeczy 🙂

Trochę mnie tu nie było, ale wracam do Was z konkretną inspiracją. I muszę Wam powiedzieć, że czasem warto wyjrzeć poza swoje podwórko i zainspirować się kimś spoza branży. Dziś będzie mowa o nie byle jakim procesie rekrutacyjnym, o którym miałam Wam napisać już jakiś czas temu. Tamten się zakończył, a teraz jest nowy, więc spieszę z tekstem zanim mnie ktoś ubiegnie 😉

Sporo czasu minęło, od kiedy pierwszy raz dowiedziałam się o kampanii Nie sam na SM, do dziś, czyli daty publikacji tego artykułu. Ale tak to już jest, że ja jestem w gorącej wodzie kąpana, a terminy nie chcą się przyspieszyć 😉 Dziś jednak nadszedł moment, kiedy mogę Wam powiedzieć więcej zarówno o samej kampanii, w której biorę udział, jak i wynikach ankiety, która nieco rozjaśni podejście pracodawców do osób chorych przewlekle.

Pewnie wiele z Was czytało w dzieciństwie Małego Księcia. Ja ponownie do niego wróciłam czytając go mojemu synkowi. Podczas lektury natknęłam się na fajny cytat, który dobrze ilustruje relację, o której chcę Wam dziś napisać:

Moje życie jest monotonne. Poluję na kury, a ludzie polują na mnie. Wszystkie kury są do siebie podobne, tak jak podobni są wszyscy ludzie. A więc popadam w znudzenie. Ale jeśli mnie oswoisz, moje życie nabierze blasku słońca. Poznam dźwięk kroków różniących się od wszystkich innych. Inne kroki powodują, że chowam się pod ziemię. Na dźwięk twych kroków jak na dźwięk muzyki wybiegnę z norki. No popatrz! Widzisz tam w oddali pola zbóż? Nie jadam chleba. Zboże jest dla mnie bezużyteczne. Łany zbóż z niczym mi się nie kojarzą. A to jest smutne. Ale ty masz złoty kolor włosów. Kiedy mnie oswoisz, będzie cudownie. Zboże, które jest złote, będzie mi zawsze ciebie przypominać. I spodoba mi się szmer wiatru w zbożu.

Nie lubię tego pisać, ale ponownie muszę przyznać, przed sobą i przed Wami, że trochę tu cisza u mnie nastała. Nie przepadam za takim stanem rzeczy i jak tylko mam możliwość, od razu tu wracam – z przyjemnością zresztą. Ale zacznijmy od początku, bo chciałabym się z Wami podzielić tym, co się u mnie działo w ostatnim czasie i co kompletnie przewróciło mój ład i harmonię – blogową też. Za kilka miesięcy pojawi się nowy członek HR obcasowej rodziny, czyli moje drugie dziecko, no licząc bloga to chyba jednak trzecie.