Rozmawiam ostatnio z jedną, drugą, trzecią osobą i okazuje się, że ta pierwsza już jakiś czas temu odeszła z „wygodnego” korpo. Druga właśnie zaczyna pracę w niewielkiej firmie. Trzecia czeka na najbliższą możliwą okazję, żeby zamienić dużą organizację na bardziej kameralną. Obserwuję ludzi, których kiedyś rekrutowałam – wiele z nich nie pracuje tam, gdzie się spotkaliśmy.

Kilka tygodni temu do moich rąk trafiło Kompendium HR 2016, publikacja wydawana przez Pracuj.pl, która często gości na biurkach polskich HR-owców. Tradycyjnie w Kompendium pojawił się portret człowieka HR stworzony na podstawie przeprowadzonych ostatnio badań. Możemy więc na podstawie wyników raportu dowiedzieć się kim jest przedstawiciel działu HR, jakie stawia przed sobą wyzwania i jakie ma plany na przyszłość.

Przełom lata i jesieni obfituje w eventy i wydarzenia dla branży HR. Jedną z konferencji, w których wzięłam ostatnio udział był HR Summit 2016. Być może z racji zaproszonego gościa, jakim była Waris Dirie, a pewnie też ze względu na wybór takich, a nie innych prelekcji, sporo czasu spędziłam słuchając o kobietach. Parę lat temu chyba żadnego wpisu nie poświęciłabym omawianiu sytuacji kobiet na rynku pracy, jednak moje postrzeganie tego tematu ewoluowało. Cofnijmy się jednak o kilka lat..

Mam wrażenie, że gdziekolwiek się nie ruszę, tam słyszę, że mamy rynek pracownika. Na każdej konferencji, wydarzeniu branżowym, w co drugiej rozmowie z klientem i koleżanką po fachu. Spoglądam w prawo – rynek pracownika, zerkam w lewo – to samo. Rekruterzy mają używanie, a że jako naród lubimy sobie narzekać, to teraz mamy ku temu doskonałe warunki. Kandydaci nie przychodzą na spotkanie? No tak, rozwydrzyli się i nie szanują pracodawców. Nie odpisują na LinkedInie? Skandal! W ostatniej chwili rezygnują z procesu rekrutacji? W głowach się poprzewracało..

Przyznaję bez bicia, że do napisania dzisiejszego postu skłonił mnie artykuł, na który natknęłam się kilka dni temu na Facebooku (artykuł znajdziesz: tu). Sama forma artykułu nie jest w moim stylu, bo nie lubię wulgaryzmów i, moim zdaniem, dość agresywnego tonu, ale nie w tym rzecz – w końcu każdy ma swój styl 😉 Postanowiłam wejść w polemikę z autorem, bo temat relacji pracodawca (rekruter) – kandydat to temat rzeka. Rekruterzy narzekają na nieodpowiedzialność kandydatów, a ci psioczą na brak informacji zwrotnej ze strony pracodawców oraz dziwne pytania podczas rozmowy. Generalnie jedni narzekają na drugich, a przecież na koniec dnia mają wspólny cel, prawda?