W którymś z postów pisałam, że uwielbiam czytać. Tak było od kiedy pamiętam. Od dziecka czytałam wieczorami i nocą, a gdy moja mama gasiła światło, wkładałam sobie lampkę pod kołdrę i ledwie oddychając pochłaniałam fragmenty, które nie pozwalały mi spokojnie zasnąć. Dziś na czytanie nie mam już tyle czasu co kiedyś, a kiedy sięgam po książkę jest to zazwyczaj lektura dla mojego synka, albo coś z zakresu HR. Pinokia i Małego księcia chyba nie muszę Wam rekomendować, ale chętnie raz na jakiś czas będę polecała literaturę branżową, która mnie zainteresowała.

Wielu pracodawców marzy o tym, aby stać się pożądaną marką na rynku pracy, są też tacy, którzy swoje marzenia przekuwają w rzeczywistość. Tylko czy jest się o co bić? Czy termin employer branding to coś więcej niż tylko ładnie brzmiący frazes? A może powinniśmy porzucić gadanie o HR-ach i skupić się na robieniu biznesu?

Kilka dni temu pojawiła się w sieci informacja o tym, że jedna ze światowych sieci odzieżowych, której sklepy możemy znaleźć także w Polsce nie jest uczciwa wobec swoich pracowników. Dla HR-owca, który interesuje się wizerunkiem pracodawcy taka historia to ciekawy case, któremu warto się przyjrzeć. Postanowiłam więc poobserwować jak zachowa się firma jako pracodawca. Ale zacznijmy od początku..

Kiedy słyszymy employer branding czy budowanie wizerunku pracodawcy w głowie zapala się często czerwona lampka. Dlaczego? Bo to temat dla korporacji, a przecież jesteśmy małą firmą. Bo to wymaga budżetu, a nasz prezes liczy każdą złotówkę. Przecież trzeba stworzyć strategię, zaangażować mnóstwo ludzi.. W sumie po co nam employer branding skoro i tak nie jest źle?